[Recenzja] Budgie - Never Turn Your Back on a Friend (1973)

Tracklista:
1. Breadfan 6:06
2. Baby Please Don't Go 5:30
3. You Know I'll Always Love You 2:15
4. You're the Biggest Thing Since Powdered Milk 8:51
5. In the Grip of a Tyrefitter's Hand 6:30
6. Riding My Nightmare 2:43
7. Parents 10:26

Rok wydania: 1973
Gatunek: Hard Rock / Heavy Metal
Kraj: Wielka Brytania

Skład zespołu:
Tony Bourge – gitara prowadząca, gitara akustyczna, śpiew
Burke Shelley – gitara basowa, śpiew
Ray Philips – perkusja

"Never Turn Your Back on a Friend" jest uznawany za najlepszy album w dorobku Budgie. Konwencja albumu niczym nie różni się od konwencji dwóch poprzednich, jednak to na tym krążku znalazły się dwie najpopularniejsze kompozycje w twórczości zespołu.

Jedną z nich jest "Breadfan", którą w późniejszym czasie scoverowała Metallica. Utwór jest bardzo dynamiczny, a riff rozpoznawalny. Na uwagę zasługuje również świetny, zadziorny wokal Shelley'a. "Baby, Please Don't Go" to w rzeczywistości kompozycja amerykańskiego bluesmana Biga Joego Williamsa z 1935 roku. Otwiera go charakterystyczna zagrywka basowa, która do końca utworu trwa w prawie niezmienionej postaci. Obecne są niemniej charakterystyczne solowe improwizacje Tony'ego Bourge'a.

Również i tym razem nie obyło się bez wyciszonych ballad, jaką jest "You Know I'll Always Love You". Doskonałe wyciszenie po gitarowym hałasie. Budgie jednak odzyskuje zapał do grania ciężkich kawałków i zapodaje chwytliwy "You're the Biggest Thing Since Powdered Milk" z długim, perkusyjnym wstępem.

Bardzo nietypowy, ale szalenie intrygujący jest utwór "In the Grip of a Tyrefitter's Hand". Charakteryzuje go specyficzna zagrywka i ostre sola gitarowe. Świetnie się tego słucha, to prawdziwy dynamit na płycie. Po takim killerze należy się chwila odpoczynku i grupa wie o tym doskonale, więc oferuje perełkę w postaci "Riding My Nightmare". Bardzo pięknie zagrane i zaśpiewane. Na koniec genialny, ponad 10-minutowy "Parents", który podobnie jak "Breadfan" jest jednym z najbardziej znanych dokonań w twórczości Budgie. Zdumiawające, refleksyjne sola gitarowe, piękny śpiew Shelleya, nacechowany wrażliwością oraz niezwykle emocjonalne przejścia w utworze. Po prostu mistrzostwo.

Grupa po raz kolejny pokazała klasę i udowodniła, że świetnie odnajduje się w zarówno w ciężkich numerach jak również w delikatnych balladach. Był to ostatni album z Rayem Philipsem.

10/10