[Recenzja] Banda i Wanda - Banda i Wanda (1984)

 


















Tracklista:
1. Fabryka marzeń 03:46
2. Cała biała 02:38
3. Stylowe ramy 03:46
4. 6.22 02:52
5. Chcę zapomnieć 04:05
6. Nie będę Julią 03:40
7. Bilet na dno 02:51
8. Zgrywa 03:29
9. Poczta pantoflowa 02:59
10. Do szpiku kości 05:05
11. Hi-Fi 04:35

Rok wydania: 1984
Gatunek: Rock
Kraj: Polska

Skład zespołu:
Wanda Kwietniewska – śpiew
Marek Raduli – gitara
Jacek Krzaklewski – gitara
Henryk Baran – gitara basowa
Andrzej Tylec – perkusja

We wrześniu 1982 grupę Lombard postanowiła opuścić jedna z wokalistek, a była nią Wanda Kwietniewska. Już w listopadzie tegoż roku uformowała własny zespół Banda i Wanda, w skład którego weszli doświadczeni muzycy: Marek Raduli (gitara), Jacek Krzaklewski (gitara), Andrzej Tylec (perkusja) i Henryk Baran (gitara basowa). Wanda Kwietniewska była i jest nie tylko wokalistką i liderką zespołu, ale ma w nim również istotny wkład kompozytorski.

Debiutancki album grupy to iście dziarskie i chwytliwe rockowe granie. Dominują tu zadziorne gitary Raduli i Krzaklewskiego, ostra sekcja rytmiczna oraz mocny wokal Kwietniewskiej, która, kiedy trzeba, potrafi zaśpiewać też subtelnie i melodyjnie. Na sam początek otrzymujemy solidny, nośny otwieracz "Fabryka marzeń", mający w sobie nutkę rock'n'roll'a. Ciekawa jest historia powstania tej kompozycji. Jest to bowiem "pół-cover" utworu pewnej amatorskiej grupy, który wokalistka zobaczyła na lokalnym przeglądzie zespołów rockowych. Piosenka spodobała jej się do tego stopnia, że zaproponowała kapeli włączenie jej do swego repertuaru nieco ją modyfikując i zmieniając tekst, dopisując przy tym oryginalnego autora kompozycji w ZAIKS. "Cała biała" to prawdziwy dynamit o wręcz heavy metalowym zabarwieniu. Rozpoczyna się szybką i zadziorną zagrywką, po czym wkracza dynamiczna sekcja rytmiczna. Utwór jest znacznie szybszy od poprzedniego, a i Kwietniewska śpiewa tu ostrzej. Zdecydowanie jest to killer na płycie. Jakby na złagodzenie klimatu grupa serwuje finezyjną balladę "Stylowe ramy". Kompozycja ta robi wrażenie ze względu na poetycki tekst i stopniowo narastające w nim emocje. Nabiera on energii i wręcz eksploduje po drugiej zwrotce. Ciekawe są tu sola gitarowe. "6.22" to tempo i klimat jak z "Fabryki marzeń", czyli riffowanie w rock'n'rollowym stylu. "Chcę zapomnieć" to nostalgiczna kompozycja, w której największe wrażenie robią finezyjne sola gitarzystów. Następnie mamy jeden ze sztandarowych przebojów grupy "Nie będę Julią". Nośny riff i chwytliwa melodia spowodowały, że ten numer po prostu musiał się udać. Wszystko jest tu dopracowane, a piosenka została napisana wedle przepisu na przebój. "Bilet na dno" to kolejny utwór mający heavy metalowy charakter. Najlepiej słychać to w refrenie, gdzie ostre gitary oraz zadziorny wokal Wandy Kwietniewskiej mogą kojarzyć się nieco z twórczością takich gigantów jak Judas Priest.

Słabszym, choć nie słabym momentem albumu jest "Zgrywa". Kawałek posiada balladowy i nostalgiczny charakter. Nie przyciąga jednak zbytnio uwagi i daleko mu do "Stylowych ram". Podobną rzecz można powiedzieć o "Poczcie pantoflowej". Ten kawałek usiłuje już być zadziorny i przebojowy. Zabrakło jednak w tym wszystkim ikry.

Prawdziwą perełką jest ballada "Do szpiku kości". To doskonały utwór o niezwykłym ładunku emocjonalnym. Trudno wskazać kto tu najlepiej wykonał swoją robotę, bowiem wszyscy muzycy są tu rewelacyjni. Interesujące jest to jak utwór stopniowo nabiera tempa i energii. Na koniec kolejny wieki przebój - galopujący "Hi-Fi". Henryk Baran ma tu pole do popisu, ponieważ ten galopujący bas jest tu szczególnie istotny i to dzięki niemu utwór jest tak charakterystyczny. 

Album okazał się sukcesem dzięki takim hitom jak "Nie będę Julią", "Hi-Fi" czy "Chcę zapomnieć" i uzyskał on status złotej płyty. Ponadto pokazuje, że Banda i Wanda to niedoceniony zespół o wysokim potencjale i pomimo sukcesów w latach 80-tych zespół szybko się rozpadł.

8,5/10

Komentarze

  1. Świetna płyta, naljepsza , która stworzyła Banda i Wanda, poleca fan rocznik 69, szczerze polecam, bo to najlepsze energetyczne granie z serducha jakie wtedy wyszło z pod pióra tego zespołu, bezkompromisowe, młodzieńcze, grali co chcieli i jak chcieli, a numery powstawały w szczególnym okresie rocka lat 80-tych, po prostu genialna płyta, która zachowała świeżość do dnia dzisiejszego tj 2022r.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz