[Recenzja] Diamond Head - Lightning to the Nations (1980)

(zobacz również--> "10 zespołów NWOBHM wartych uwagi")

Tracklista:
1. Lightning to the Nations 4:15
2. The Prince 6:27
3. Sucking My Love 9:35
4. Am I Evil? 7:39
5. Sweet and Innocent 3:13
6. It's Electric 3:57
7. Helpless 6:51

Rok wydania: 1980
Gatunek: Heavy Metal (NWOBHM)
Kraj: Wielka Brytania

Skład zespołu:

Brian Tatler – gitara, wokal wspierający
Sean Harris – wokal
Duncan Scott – perkusja
Colin Kimberly – gitara basowa

Diamond Head to zespół nietuzinkowy. Jego pozycja na rynku muzycznym została ugruntowana zaledwie jednym wspaniałym albumem "Lightning To The Nations", wydanym w roku 1980. Krążek ukazał się zatem w czasie sprzyjającym brytyjskim zespołom grającym heavy metal, jednak na zrobienie kariery mogły liczyć te, które oprócz niebywałego talentu potrafiły w swej muzyce dodać iskrę przebojowości. Powyższy album z pewnością jest jednym z najistotniejszych nie tylko w NWOBHM, ale w ogóle w całym heavy metalu, mimo, że nigdy nie osiągnął popularności na miarę albumów Iron Maiden czy Saxon, bo taki rodzaj muzyki zwyczajnie się nie sprzedawał. Diamond Head zdecydowanie nie postawił tu na przebojowość, ale nagrał za to jedno z arcydzieł heavy metalu. To tutaj słyszymy pierwsze thrashowe próby, patenty, które w późniejszym czasie zostały wykorzystanie w twórczości thrashmetalowych zespołów. Chociaż nie ulega wątpliwości, że to heavy metal, w dodatku jak najbardziej wpisujący się w nurt NWOBHM, to jednak słychać w tej muzyce progresywne czy wręcz bluesowe zapędy. Specyfika tego albumu polega na niejednorodności utworów, powtarzających się motywach gitarowych oraz niezwykłym i bardzo charakterystycznym wokalu Seana Harrisa. Nieskazitelnie czysty, wysoki, czasem niepokojący lub tajemniczy. Podejrzewam, że taki głos byłby w stanie wyciągnąć zespół z największej wpadki, czyniąc nawet przeciętny numer przepiękną kompozycją. Ukłon również w stronę gitarzysty, którego riffy nie tyle wpadają w ucho, ile hipnotyzują. Wprowadzają w niezwykły stan chwilowej nieświadomości, można przy nich totalnie odpłynąć. Przykładów na wyjątkowość tego dzieła jest tu wiele. "Am I Evil". Złowieszczy riff, który w tamtych latach mógł budzić grozę i podziw. Nic dziwnego, że Metallica wzięła go na warsztat. No i ten pełen niepokoju wokal...Coś niebywałego. Albo "Sucking My Love". Który zespół tamtego okresu potrafił wprowadzić słuchacza w taki stan psychodelii? Niespełna dziesięć minut muzyki, a przemija niczym chwila. Warto zwrócić uwagę na niezwykle płynne przejście z heavy metalowych zagrywek do balladowego wstępu. Końcowa część to tylko powtórzenie riffu początkowego, jednak tym razem to bas pełni wiodącą rolę. Ponownie pełen ekspresji i emocji wokal Harrisa...Jak się nie zatopić w tych dźwiękach...Jakby dla przeciwwagi zespół serwuje kapitalny, rockowy i przebojowy - czy taki miał zamysł? - "Sweet and Innocent". Nie ma w nim śladu po wcześniejszej psychodelii, jest za to rockowy polot, zdecydowanie bliższy idei New Wave of British Heavy Metal. Niewykluczone, że to ten utwór miał być przepustką do uzyskania kontraktu. Zastanawia mnie, co by było, gdyby tę kompozycję jako pierwszy nagrał inny wykonawca - czy byłaby równie porywająca? "Lightning to the Nations" to niby prosty kawałek, ale jednak przyciąga swoistością i specyfiką. Płytę kończy niejednorodny stylistycznie "Helpless". Zauważmy, ile znakomitych riffów ta świetna kompozycja zdołała pomieścić.

Diamond Head to jedna z perełek NWOBHM, a "Lightning to the Nations" to dzieło przełomowe. Każdy muzyk odpowiedzialny za wkład w jego powstanie to muzyk niezwykle utalentowany, ponadto, każdy wspiął się na wyżyny swych możliwości. Tak unikatowe albumy nagrywa się tylko raz.

9,7/10